Hasior. Trwałość przeżycia
14 czerwca – 8 września 2024 r.
Klasyk współczesności. Awangardowy, ale nie elitarny. Podążający indywidualną drogą twórczą, ale niczym szaman czerpiący energię z pokładów wspólnotowego doświadczenia. Budzący zachwyt, ale i gwałtowny sprzeciw. Łączący przeciwstawne żywioły. Jego sztuka to wymowne świadectwo doświadczeń egzystencjalnych i poszukiwań twórczych XX wieku, ale także przekaz wciąż żywy, silnie rezonujący z aktualnymi tendencjami kulturowymi. Przekaz, którego ponadczasowość wynika nie z materialnej trwałości tworzywa, ale ze zdolności do wywierania nieprzemijającego wpływu na odbiorcę. Zapraszamy na wystawę, która nikogo nie pozostawi obojętnym.
Na wystawie znajdują się najznakomitsze spośród obecnie dostępnych dzieł Władysława Hasiora, wypożyczone z polskich muzeów i ze zbiorów prywatnych. Zarówno pod względem formy, jak i treści ukazane zostało możliwie szerokie spektrum poszukiwań twórczych artysty. Pokoleniowe traumy (wojenne i nie tylko), mechanizmy społecznej opresji, relacje pomiędzy człowiekiem i przyrodą, jednostką a zbiorowością, sacrum i profanum, tym, co uniwersalne i trwałe, a tym, co lokalne i przemijające – wszystkie te wątki znajdują odzwierciedlenie w doborze prac, tworząc fascynujący i głęboki dyskurs nad kondycją ludzką, pełen odwołań do najważniejszych tekstów kultury. Asamblaże, sztandary, rzeźby betonowe odlewane w ziemi – każda z tych charakterystycznych dla artysty form ekspresji ma swoją reprezentację.
Obszary zainteresowań twórczych Hasiora często pokrywają się z tematami, które dziś znajdują się w głównym nurcie dyskursu filozoficznego, społecznego i politycznego, takimi jak ekologia (próba przekroczenia perspektywy antropocentrycznej) czy ludowe korzenie wspólnoty polskiej.
Władysław Hasior to artysta posługujący się własnym językiem w sztuce. Dokonując nieoczywistych, ale przemyślanych zestawień obiektów materialnych, gotowych lub nieznacznie przetworzonych, nadaje im wtórne znaczenia i wplata w nadrzędne konstelacje semantyczne. Znaczącym jest nie tylko sam przedmiot, ale i jego kształt, barwa oraz wszystkie cechy materii, z której jest stworzony. Gest artysty umożliwia migrację znaczeń i odważne przewartościowania: istotnym staje się pozornie nieistotne, wartościowym bezwartościowe, wiecznym tymczasowe, eksponowanym niewidoczne, obcym swojskie etc.
Gdy Hasior tworzy formę rzeźbiarską od początku, istotną rolę pozwala odegrać pierwiastkowi przypadkowości, a uzyskany efekt dla niego samego bywa zaskoczeniem i odkryciem. Mimo rozmachu swych przedsięwzięć, artysta nie pretenduje do statusu demiurga sprawującego pełną kontrolę nad procesem twórczym. Szuka dialogu z odbiorcami, pozwala uobecnić się czynnikowi naturalnemu, np. w postaci żywiołu. Wymiar etyczny takiej postawy współbrzmi ze współczesną wrażliwością, dlatego Władysław Hasior bez wątpienia zalicza się do artystów, których warto odkryć na nowo. Z pewnością nie po raz ostatni.
Wystawa zorganizowana jest w ramach obchodów jubileuszu 50-lecia odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie i symbolicznie nawiązuje do wystawy dzieł Władysława Hasiora, która 50 lat temu miała miejsce w murach Zamku znajdującego się wówczas jeszcze w stanie surowym.
