Niczego mi tak nie żal jak porcelany
17 września 2022 r.–22 stycznia 2023 r.
Galeria Arcydzieł
Wystawa dostępna w ramach biletu do Galerii Arcydzieł. Kup bilet>
Czesław Miłosz, Piosenka o porcelanie
„Różowe moje spodeczki,
Kwieciste filiżanki,
Leżące na brzegu rzeczki
Tam kędy przeszły tanki.
Wietrzyk nad wami polata,
Puchy z pierzyny roni,
Na czarny ślad opada
Złamanej cień jabłoni.
Ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana
Bryzgami kruchej piany.
Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany. (…)”
Washington D.C., 1947
Przepaloną w ogniu płonącego miasta i rozbitą na najdrobniejsze kawałki porcelanę można jeszcze dziś znaleźć w wielu miejscach w Warszawie: w wykopach budowlanych, w antykwariatach, muzeach i mieszkaniach. Pokolenie, które pamięta czas wojny, odchodzi. Piosenką o porcelanie Czesława Miłosza przypominamy historię okaleczonego miasta i tragicznych losów mieszkańców Warszawy.
Na wystawie prezentujemy szczątki dawnej porcelany i fajansów, tych najcenniejszych, misternie wykonanych, głównie w XVIII wieku. Duża część z prezentowanych zabytków pochodzi z prywatnych kolekcji warszawskich i nigdy nie była pokazywana publicznie. Po wojnie porcelanowe szczątki zostały odkopane spod gruzów rękami mieszkańców Warszawy. Niektóre spalone i poniszczone filiżanki i imbryki ocalały z ognia płonących domów podczas powstania warszawskiego. Gdyby nie wojna, te najcenniejsze z pewnością znalazłyby się w zbiorach muzealnych.
