Każdy odbiorca jest właściwie też artystą, bo jeżeli włącza się w proces wchodzenia w głąb tak zwanego dzieła sztuki, to sam tworzy – z tych słów Jerzego Nowosielskiego jasno wynika, że sztuka to przede wszystkim widzenie, a sam proces ekspresji i zmagań z materią jest już sprawą wtórną. Podejście to zdominowało w ostatnim stuleciu rozumienie, czym tak naprawdę jest sztuka. Wystawa zorganizowana w 100. rocznicę urodzin artysty jest próbą osadzenia jego twórczości w szerszym kontekście sztuki polskiej drugiej połowy XX w. i zaproszeniem odbiorców do wspólnego aktu widzenia, a tym samym tworzenia.
Sztuka Jerzego Nowosielskiego stanowi jedyną w swoim rodzaju syntezę fascynacji sztuką bizantyjską, w szczególności ikonopisarstwem, z duchem awangardy. Artysta związany z II Grupą Krakowską i Tadeuszem Kantorem wypracował swój indywidualny styl, formalnie czerpiąc z surrealizmu i abstrakcjonizmu, na poziomie znaczeń zaś odwołując się przede wszystkim do uniwersalnej ludzkiej tęsknoty za metafizyką. W jego przedstawieniach figuratywnych motywem powracającym najczęściej było kobiece ciało. Wszystkie te sposoby widzenia, odwzorowywania i komentowania świata przewijały się również w pracach innych twórców, którzy jak on doświadczyli traumy II wojny światowej, a także tych urodzonych później.
Wystawa dzieli się na cztery kręgi narracyjne, które można wyodrębnić w twórczości artysty, są to: surrealizm, cielesność, eschatologia oraz abstrakcja. W ramach każdego z nich wybrane obrazy i rysunki Nowosielskiego, cytaty z jego wypowiedzi, a także zachowane materiały filmowe stanowią rodzaj istotnego kontekstu czy wręcz klucza interpretacyjnego do zaprezentowanych prac innych twórców podejmujących podobne wątki. Wśród nich figurują: Wojciech Fangor, Stefan Gierowski, Władysław Hasior, Maria Jarema, Jadwiga Sawicka, Teresa Pągowska i inni. Celem wystawy jest więc przede wszystkim ukazanie dzieł we wzajemnym dialogu.
Jednym z najważniejszych z punktu widzenia współczesnego dyskursu artystycznego i społecznego starć dialogowych jest męskie i kobiece spojrzenie na cielesność na przykładzie prac m.in. Marii Pinińskiej-Bereś, jednej z prekursorek tematyki związanej z uprzedmiotowieniem kobiecego ciała w patriarchalnym systemie społecznym na gruncie polskiej sztuki.
Instytucje, które wypożyczyły obiekty na wystawę:
- Kraków, Galeria Starmach
- Kraków, Muzeum Narodowe w Krakowie
- Radom, Muzeum im. Jacka Malczewskiego
- Radom, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia”
- Warszawa, Muzeum Narodowe w Warszawie
- Warszawa, Muzeum Plakatu w Wilanowiem, oddział Muzeum Narodowego w Warszawie
- Warszawa, Starak Collection
oraz kolekcje prywatne
Godziny otwarcia:
Uwaga! Wystawa przedłużona do 10 marca. Ze względu na wysoką frekwencję na wystawie obowiązują przedłużone godziny zwiedzania:
wtorek, środa: 10.00–17.00 (ostatnie wejście o godz. 16.00)
czwartek–niedziela: 10.00–20.00 (ostatnie wejście o godz. 19.00)
poniedziałek – nieczynne
W piątek, sobotę i niedzielę po godz. 16.00 zakup biletów możliwy jest w biletomacie na miejscu (płatność kartą lub blikiem) lub online.
Informacja o godzinach zwiedzania dla osób z wózkami dziecięcymi na wystawie
Rozwiń opis
- program edukacyjny
- katalog
