Część 7
[English version below]
Obrazy van Wittela emanują wielkim spokojem i ciepłym światłem. Niebo jest zawsze pogodne, a chmury niegroźne. Mieszkańcy Rzymu, Neapolu i Florencji oddają się niespiesznie swoim czynnościom. Podróżnicy z zadumą przyglądają się pozostałościom rzymskiego imperium i budowlom wzniesionym przez współczesnych władców. Kiedy się patrzy na widoki ukazujące Forum Romanum czy Zamek Świętego Anioła można odnieść wrażenie, że widzi się je po raz pierwszy. Zdumiewające jest to, jak van Wittel zdołał pokazać znane miejsca i znane budowle stosując niestandardowe ujęcia. Potrzeba nieraz dłuższej chwili i analizy poszczególnych elementów, by w widoku Rzeka Tyber w pobliżu Porto di Ripa Grande dostrzec na lewym brzegu starożytną świątynię Herkulesa – ta tą samą, którą można zobaczyć na obrazie Piazza della Bocca della Verità. Nie dziwi w tym kontekście fakt, że po wstąpieniu do Accademia di San Luca van Wittel został w niej nauczycielem perspektywy. Przyjęcie do tak prestiżowej instytucji było dla artysty wyrazem uznania jako cudzoziemca i jako malarza pejzażysty, ponieważ pejzaże były wtedy uważane za malarstwo niższego rzędu. Pochodzenie i specjalizacja zawodowa nie były jedynymi przeszkodami, które van Wittel musiał pokonać na drodze artystycznego rozwoju. Artysta zmagał się również z wadą wzroku i w związku z tym nosił okulary. Z tego powodu zyskał przezwisko Gasparo degli Occhiali (Gaspar Okularnik).
Italy has attracted travelers for centuries. From across the Alps, it was initially flown by those heading to Rome, the capital of Western Christianity. With the development of Renaissance ideas, artists tempted by the vision of professional development and the opportunity to study the works of their great colleagues in person also began to come to Italy in increasing numbers. The trip to Italy also began to be seen in top social circles as an important factor in intellectual and personal development, especially for young men. In the 17th century, a select few traveled, but the closer we got to the 18th century, the phenomenon grew stronger. The so-called Grand Tour, a custom originating in England, has become an integral part of the lives of the upper classes throughout Europe. The peregrination was carefully prepared. Suitable travel companions were chosen, who were not only friends, but often mentors, artists and scientists. Letters and reports were written on the go. People stopped to admire the monuments, picturesque views and natural wonders, which were immortalized in records and drawings.
The Grand Tour was an unforgettable experience with many emotions attached to it. So they brought back souvenirs from the trip to record the journey and the impressions they experienced during it. Van Wittel’s landscapes were perfectly in line with the demands and expectations of those taking the Grand Tour. They showed well-known and frequented places in a manner similar to the perspective and experience of a person walking the streets and squares of Rome or Naples. As souvenirs of their journey, they found their way, among others, into the English collections of Thomas Coke, the first earl of Leicester, and Richard Boyle, Lord Burlington, who placed them in the famous neo-Palladian villa Chiswick House.